[#notogramy] Grzegorz Rejchtman, Ewa Kaptarczyk, TUKI [Egmont]

 

Zachwyca mnie, jak różnorodne są inspiracje do powstawania gier planszowych. Twórcy zaprzęgają niesamowite pomysły i idee do wybranej, starannie obmyślonej mechaniki, dając graczom coraz to nowe pozycje. U nas małe, kompaktowe planszówki świetnie sprawdzają się latem podczas podróży i wakacji. Te większe, trudniejsze do spakowania, królują w okresie jesienno-zimowym, kiedy długie, ciemne wieczory trzeba sobie jakoś wspólnie zagospodarować. I już wiem, że tej jesieni, jedną z kluczowych będzie gra stworzona przez Grzegorza Rejchtmana TUKI.

W języku Inuitów słowo „tukilik” oznacza obiekt o szczególnym znaczeniu, przedmiot niosący wiadomość. Najbardziej znany z tych obiektów to bez wątpienia inukshuk – ułożona przez człowieka kamienna wieża wskazująca drogę. Właśnie te wieże z kamieni okazały się inspiracją do powstania gry.

Gra jest bardzo starannie wykonana - widać jakość komponentów i nadające całości uroku ilustracje na dużym pudełku i wewnątrz instrukcji. Bo choć same klocki już kamieni nie przypominają, to dzięki ilustracjom gracze będą pamiętać o tym, co stało się inspiracją dla twórców. 

Na zestaw składają się dwa zestawy kart inukshuk (50 dla poziomu podstawowego i 50 zaawansowanego), 16 klocków symbolizujących kamienie (po 4 w każdym kolorze) i 16 bloków śniegu (po 4 w każdym kształcie) oraz stojak na karty i kostka do gry. Zadaniem gracza jest jak najszybsze ułożenie wieży inukshuk wg wylosowanego wzoru. 

Zadanie brzmi bardzo prosto, ale twórca gry zadbał, żeby raz za razem rozgrywka była ciekawa. Po pierwsze - gracze rywalizują ze sobą o to, kto poprawnie ułoży wieżę wg wzoru i nie będzie ostatni - ten dostaje kartę symbolizującą punkt ujemny. Pięć punktów ujemnych powoduje odpadnięcie z rozgrywki. 

Do tego kart jest jednego poziomu pięćdziesiąt, ale z rysunkami po dwóch stronach (to już 100 grafik), a do tego każda z nich może być wykorzystana w czterech różnych układach. Dzięki rysunkom na kostce i tym samym grafikom na czterech końcach kart losujemy, w jakim kierunku stawiamy budowlę. Rzut kostką decyduje także o tym, czy klocki mogą, czy nie mogą dotknąć powierzchni stołu. Nie będę tego przeliczać, ale sami widzicie, że gra oferuje ogrom wariantów układu i za każdym razem rozgrywka będzie równie ciekawa.

Gra inspirowana inuickimi wieżami z kamieni kojarzy się trochę z grą w Tetris, tyle że nie na ekranie komputera, a w trójwymiarze. Niezależnie jednak od skojarzeń, jest bardzo atrakcyjna dla graczy w różnym wieku. Można z równą przyjemnością grać w nią w pojedynkę, jak i w cztery osoby, w mieszanym towarzystwie czy grupie równolatków od 8. roku życia. Pojedyncza rozgrywka jest niedługa, a gra dynamiczna i atrakcyjna, do tego stopnia, że wcale nie chce się kończyć gry. Mnogość wariantów oznacza wiele możliwości, a przy tym ćwiczy refleks i wyobraźnię przestrzenną. Choć przykuła moje oko jakością wykonania, to zaskoczyła tym, ile zapewnia zabawy.

Urzekł mnie jeden z detali wykończenia, czyli zawarte w przegródkach pudełka podpowiedzi, które klocki gdzie przechować, co zdecydowanie ułatwia sprzątanie po zabawie. Wydaje się to błahostką, ale uwierzcie mi - przydaje się.

Mamy za sobą sporo rozegranych partyjek, grupowych i solowych, i jestem autentycznie zachwycona, jak prosta mechanika gry może zapewnić frajdę małym i dużym graczom. TUKI to gwarancja dobrej zabawy czy to w gronie rodzinnym, czy rówieśniczym, a nawet na bardzo dorosłych wieczorach planszówek. 

Liczba graczy: 1-4 
Wiek: 8+ 
Czas gry: 30-45 minut 

Egzemplarz recenzencki.