Michael J. Sullivan, Epoka śmierci [MAG]

 

Epoka śmierci to już piąty tom cyklu Michaela J. Sullivana Legendy Pierwszego Imperium, będącego de facto prequelem opowieści o Riyrii (które same składają się z pierwotnego cyklu i jego prequelu, co oznacza, że Legendy są praprequelem :-)). I choć Sullivan planował, że cykl będzie trylogią, czytelnicy otrzymali tak naprawdę pięć książek, które można uznać za dwie łączące się ze sobą trylogie. Część czytelników wskazuje, że ta druga trylogia jest wyraźnie słabsza i autor mógł poprzestać na Epoce wojny, ale dla mnie każde spotkanie z bohaterami, do których zdążyłam się przywiązać, jest cenne.

Mróz skuł ziemię, umarło coś więcej niż nadzieja. Nie mogąc wkroczyć do krainy Fhrejów bronionej przez wieżę Avempartha, zachodnia armia szuka drogi przez rzekę Nidwalden, zanim fane pozna sekret tworzenia smoków. W miarę jak czas ucieka zarówno dla ludzi, jak i dla mistyczni Suri, jedyną nadzieją żywych stają się umarli. Czy po powzięciu doniosłej decyzji, garstka wyrzutków zdoła dokonać niemożliwego czy na zawsze zaginie w podziemnym świecie, z którego nie ma ucieczki? Czy bogowie naprawdę istnieją? Czy można poznać przyszłość? I co kryje się za zasłoną śmierci?

Epoce legendy rzeczywiście brakowało nieco dynamiki i większość fabuły stanowiła przede wszystkim preludium dla końcowych wydarzeń, stąd pewne zniechęcenie odbiorców. Być może lepszą decyzją byłoby skondensowanie tomu 4 i 5, jednak nie wiem, ile umknęłoby nam wtedy smaczków. Teraz ważne jest to, że tempo i napięcie zbudowane pod koniec poprzedniego tomu, procentują właśnie w Epoce śmierci.

Powstanie Pierwszego Imperium było w czasach Riyrii mitem i lektura serii stała się okazją do przeżycia tego mitu. Teraz jednak dostajemy coś równie ciekawego, czyli mity w micie, opowieść o misji, która wykroczyła poza granice świata realnego, i o drużynie, która skonfrontowała wyobrażenia z mityczną rzeczywistością.

Z jednej strony ciekawym elementem książki są polityczne intrygi rozgrywane w stolicy Fhrejów. Niejasne intencje zestawione z lękiem o los Suri sprawiają, że na rozwój wypadków czekać będziemy z zapartym tchem. Oczywiście nie dostaniemy jeszcze rozwiązania, ale już samo obserwowanie ruchów pionków na szachownicy okazało się dla mnie interesujące.

Jednak tym, co wzbudza we mnie najwięcej emocji, jest podróż grupki wysłańców przez - nazwijmy to - zaświaty. Dla nich i dla czytelnika to niesamowita okazja do poznawania mechaniki tego odmiennego od znanego świata, rozpoznawania rządzących nim praw, wzruszających spotkań, ale też pokaz determinacji w dążeniu do wytyczonego celu. To podróż przez mity, które bohaterowie znali, i to, które dawno zostały zapomniane. Fascynujące i elektryzujące w momentach, kiedy przychodzi rozpoznanie tego, co autor jedynie zainsynuował wcześniej.

Siłą książek Sullivana są bohaterowie. Związek emocjonalny, jaki czytelnik z nimi zbudował, jest tym, co najmocniej trzyma przy lekturze, a każdy sukces i porażka budzą wyraźne emocje. Konfrontacja bohaterów z mitycznymi zaświatami jest też okazją, by oni sami przyjrzeli się sobie i raz jeszcze dostrzegli własne ambicje, niepowodzenia, dobre i złe wybory. Jest także świetnym obrazem tego, jak determinacja dodaje skrzydeł, a brak wiary odbiera wolę do działania.

Tempo akcji jest tu diametralnie różne od poprzedniego tomu i zapewne część czytelników ta odmiana ucieszy. Z drugiej strony taka intensywność wydarzeń może też być odrobinę męcząca, tym bardziej że mamy świadomość, iż finał tomu nie oznacza końca historii. Prawda jest jednak taka, że fani i tak sięgną po tę książkę, ponieważ lektura jest niezbędna, żeby w pełni cieszyć się finałem.

To książka przede wszystkim dla fanów klasycznego fantasy i Sullivana, rozkochanych w jego bohaterów i z dziką przyjemnością zagłębiających się w przeszłość zaledwie wspominaną  w cyklu o Riyrii. Może i słabsze są te części od pierwszych trzech tomów Legend..., ale dla mnie to wciąż przyjemna lektura i świetny czasoumilacz. 

Autor: Michael J. Sullivan
Tytuł: Epoka śmierci
Tłumacz: Anna Reszka
Wydawca: wydawnictwo MAG

Egzemplarz własny.