[#zwojtkowejbiblioteczki] Robert Beatty, Sylvia i powódź stulecia [Wydawnictwo Literackie]

 

Myślę, że po lekturze siódmej książki Roberta Beatty'ego śmiało mogę uznać autora za jednego z moich ulubionych jeśli chodzi o książki dla dzieci w wieku wczesnonastoletnim. Zarówno seria o Serafinie jak i dylogia z Willą bardzo przypadły mi do gustu i były jednymi z oryginalniejszych historii. Dlatego wiele obiecywałam sobie po Sylvii i powodzi stulecia i nie zawiodłam się ani trochę.

Kiedy huragan zmienia bieg rzeki, wywołując niszczycielską powódź, trzynastoletnia Sylvia Doe staje przed największym wyzwaniem swojego życia. Od lat mieszka w domu dziecka Highground, miejscu, z którym czuje silną więź. To tutaj najbliższymi jej towarzyszami są konie z pobliskiej stadniny – Jastrząbka, Beatrice i Juliette – oraz Mason, posępny, lecz troskliwy zarządca.

Gdy woda zaczyna przynosić dziwne przedmioty i zwierzęta, Sylvia dokonuje niezwykłego odkrycia – w nurcie rzeki znajduje nieprzytomnego chłopca. Okazuje się, że ma na imię Jorna i zdaje się nie pasować do tego świata. Kim jest? Jak trafił do Highground? I co kryje się za tajemniczymi wydarzeniami, które nawiedziły okolicę? Sylvia i Jorna wyruszają w niebezpieczną podróż pełną sekretów i zaskakujących odkryć.

Sylvia i powódź stulecia to ekscytująca i niezwykle urzekająca opowieść o przyjaźni i odwadze. Robert Beatty kreśli świat, w którym magia i rzeczywistość splatają się w niezwykły sposób.

Powieść jest ciekawym miksem historii przygodowej z elementami fantastyki, odsłaniającymi się stopniowo wraz z biegiem zdarzeń. Od początku emocjonująca, wciągająca lektura, ma do zaoferowania znacznie więcej, niż początkowo można przypuszczać. Autor zaczyna opowieść od huraganu i ucieczki, bo przedstawić czytelnikom fabułę kipiącą od emocji i emocje w odbiorcy wywołującą.

Młoda bohaterka od razu budzi sympatię. I nie chodzi tu jedynie o litość nad trudnym losem dziecka, które jest osierocone i nie zna własnej tożsamości. Ujmuje przede wszystkim swoją miłością do koni, wolnej przestrzeni i miejsca, gdzie nie czuje naporu ścian. Jej bunt nie ma w sobie nic z gwałtowności, jest w nim jedynie determinacja połączona z łagodnością i pragnieniem odnalezienia swojego miejsca na świecie. A domowi dziecka Highground najbliżej do tego statusu. 

Urzeka jej odwaga, ale i ciekawość świata - zwłaszcza przyrody, z ptakami na czele. Autor zresztą bardzo zgrabnie wplata wiedzę ornitologiczną ( i przyrodniczą w ogóle) w fabułę książki. Dzięki ilustracjom możemy poczuć, jakbyśmy zaglądali do prowadzonych skrzętnie notatek Sylvii. A do autor wykorzystuje tematykę powodzi do podjęcia tematu zmian klimatycznych. Robi to jednak w nienachalny sposób, nie zawłaszczając emocji płynących z wydarzeń i przeżyć bohaterki.

Książka jest fascynująca od pierwszej strony, a przesączające się przez powieściową tkankę kolejne fantastyczne elementy czynią ją coraz bardziej niezwykłą i porywającą. Z prawdziwą rozkoszą można zagłębić się w tajemnicy niesionych z nurtem wzburzonej rzeki niezwykłości, a także niecierpliwie oczekiwać, czy Jorna odnajdzie drogę do domu, a Sylvia swoje miejsce. 

Historia jest opowiedziana w przepiękny, pełen naturalności i delikatności sposób, połączony z rosnącym napięciem i okazją do wzruszeń. To wartościowa opowieść o przyjaźni, tęsknocie i wsparciu, o szukaniu swojego miejsca i tęsknocie za rodziną. Mówi o odmienności, która może być brzemieniem, ale okazuje się atutem. Jest też opowieścią o zmianach klimatycznych i tych elementach przyrody, które bezpowrotnie utraciliśmy.  

Choć zaczyna się w sposób dość klasyczny, składa się z wielu warstw, które tworzą udaną powieść dla młodszych nastolatków. Zmagania z żywiołem stają się pretekstem do opowiedzenia o zmaganiach z własną tożsamością, choć kataklizm wcale nie jest wątkiem zupełnie pobocznym i niesie ze sobą nie tylko zagrożenie, ale i realnie namacalną śmierć.  

Powieść ma też swoje mankamenty. Nie do końca przekonuje mnie dodanie do historii wzmianki o teorii czarnych dziur, skoro wystarczyłoby nawiązanie do teorii tuneli w czasie, a same wzmianki nie mają istotniejszego znaczenia dla fabuły. Jednak w ogólnym rozrachunku drobne zgrzyty nie wpływają na odbiór całości i nie przeszkadzają w lekturze.

Pamiętam, że jako nastolatka również czytałam opowieść o młodych ludziach zmagających się z żywiołem podczas powodzi i to jedna z tych historii, które na lata zapadły mi w pamięci. Choć tamta historia i ta stworzona przez Beatty'ego są zupełnie różne, wierzę, że dla młodych odbiorców może również stać się jedną z ulubionych. Z jednej strony przez wzgląd na wszystkie emocje, z jakimi wiąże się zmaganie z rwącym nurtem rzeki i przeciwnościami losu, z drugiej - z powodu niesamowitej historii, która przekracza granice... (ciii...) Jako osoba dorosła, mająca spore rozeznanie w literackich motywach, byłam w stanie przewidzieć pewne rozwiązania, myślę jednak, że na docelowego odbiorcę czeka wiele zaskoczeń.

Sylvia i powódź stulecia to jedna z tych książek, które śmiało polecić mogę młodym odbiorcom w wieku wczesnonastoletnim, ale i pedagogom i edukatorom pracującym z młodymi, bowiem ta historia to kopalnia motywów i tematów do rozmowy. Może być punktem wyjścia do rozmów o przyjaźni, potrzebie przynależności, rodzinie i osieroceniu. Podejmuje tematykę zmian klimatycznych i ich wpływu na ludzi i środowisko, mówi o determinacji, odmienności i poszukiwaniu własnego miejsca. To poruszająca historia pełna przygód i doprawiona sporą dawką niesamowitości.

Autor: Robert Beatty
Tytuł: Sylvia i powódź stulecia 
Tłumacz: Łukasz Małecki
Wydawca: Wydawnictwo Literackie

Egzemplarz recenzencki