Ewelina Wojdyło, Janusz Leon Wiśniewski, O siedmiu krasnoludkach, które nigdy nie spotkały Królewny Śnieżki [Tadam]

Jeśli jesteście tu ze mną dłużej, wiecie, jak wielką estymą darzę książki wydawnictwa Tadam. Jeśli jesteście tu pierwszy raz, to wam powiem - uwielbiam wszystko, co się ukazuje. Zawsze wiem, że z charakterystycznym logo trafią do nas książki wyjątkowe, dopieszczone, pięknie zilustrowane, mądre. Dlatego każdej zapowiedzi wypatruję z niecierpliwością i właściwie nigdy ich nie krytykuję. Nie dlatego, że mam jakąś potajemną sztamę z wydawnictwem - zawsze krytycznie patrzę na to, co ląduje w biblioteczce Wojtka. Po prostu jeszcze nigdy się nie zawiodłam. I wiedziałam, że z książki Eweliny Wojdyło i Janusza Leona Wiśniewskiego pt. O krasnoludkach, które nigdy nie spotkały Królewny Śnieżki i inne prawdziwe opowiadania.

Pierwsze, na co zwróciłam uwagę, to piękna okładka. Sami powiedzcie, czyż nie jest urzekająca? Ale wiedziałam też, że mogę się spodziewać równie pięknego wnętrza, skoro znów spotykają się ze sobą utalentowani Janusz Leon Wiśniewski i Ania Jamróz, których wspólnie wydane Uczucia podziwiałam jakiś czas temu, a do tego duetu dołączyła też Ewelina Wojdyło.

O siedmiu krasnoludkach... to zbiór szesnastu krótkich opowieści, które zostały zainspirowane (jak wskazuje dopisek w tytule "i inne prawdziwe opowieści") przez życie. Splecione zostały z rodzinnych wspomnień Eweliny Wojdyło i Janusza Leona Wiśniewskiego i umieszczone naprzemiennie w tym niezwykłym zbiorze. Są tu opowieści o ulubionym kocyku, przeprowadzce, ukochanym zwierzaku, wakacjach u babci, podniszczonym misiu. Wszystkie utkane z pięknych słów i emocji.

Każda opowieść kończy się krótkim komentarzem od autora, w którym wyjaśnia on, co zainspirowało go do napisania tekstu. Doceniam ten pomysł, bo pozwala on zarówno rodzicowi, jak i dziecku nie tylko poczuć autentyczność przekazywanych emocji, ale i inspiruje do poszukiwań własnych podobnych historii.

Każda z opowieści jest inna, ale łączy je swego rodzaju kameralność. To małe zamknięte światy powstałe z rodzinnych wspomnień autorów - zainspirowane ich dzieciństwem, ale i dzieciństwem ich dzieci. Jest w nich wyczuwalna pewna intymność, jakbyśmy dopuszczeni zostali do czyjejś codzienności. Ale ta codzienność, dzięki towarzyszącym jej emocjom, sprawia, że każda z historii ma w sobie coś magicznego i choć jest jednostkowa, odwołuje się do naszych własnych doświadczeń. W ten sposób tworzy wspólną płaszczyznę przeżywania, którą odnajdą zarówno nasze dzieci, jak i my sami, towarzyszący im w lekturze.

Autorzy prezentują nam piękne opowiastki, z których aż  wylewają się emocje, choć napisane są bardzo prostym językiem. Podążając za nimi stykamy się z radością i smutkiem, ale zawsze znajdujemy przestrzeń, by te emocje przeżyć i uporządkować. Nie chodzi tu bowiem o lukrowanie rzeczywistości i odwoływanie się jedynie do emocji uznawanych za pozytywne. Dzięki tym historiom młody czytelnik może poczuć wspólnotę przeżywania także innych emocji. Autorzy pokazują, że żal, niepokój, smutek i tęsknota to normalne, "zdrowe" emocje, które przeżywa każdy z nas i wystarczy je zrozumieć, by sobie z nimi poradzić.

Wyczuwalna w tych tekstach nostalgia jest czymś, co chwyta mnie za serce za każdym razem gdy siadam do lektury. Ciepło i miłość biją z każdego zdania, z każdej historii. To lektura, którą można otulić się jak kocem i wspólnie z dzieckiem oddawać przyjemnej podróży do dzieciństwa autorów i ich dzieci. To idealna książka na wieczorne wspólne czytanie, sprawdzi się ze starszymi przedszkolakami i wczesnoszkolniakami. Opowiadania są niezbyt rozbudowane, a spokojna narracja i - jak wspomniałam - bijące z nich ciepło sprzyjają wieczornemu wyciszaniu i wprawianiu w dobry nastrój. Choć nie nazywają emocji po imieniu, są bardzo czytelne i świetnie sprawdzą się też jako forma domowej bajkoterapii, ponieważ naprawdę bez wysiłku znaleźć można podobieństwa w życiu naszych dzieci do przedstawionych sytuacji. Do tego historie ze zbioru mogą być inspiracją do naprawdę pasjonujących rozmów z dziećmi o ich i naszych marzeniach, wspomnieniach i przeżyciach. 

Nie mogę też pominąć ilustracji, za które odpowiada fantastyczna ilustratorka Ania Jamróz. Jak zwykle chylę czoła przed jej umiejętnością oddawania treści za pomocą grafik. Zrobiła to samo choćby w Uczuciach. To chyba najbardziej kolorowa z książek ilustrowanych przez Jamróz, mam wrażenie, że wcześniej opierała się na zdecydowanie bardziej powściągliwej palecie barw, teraz zaś - zachowując wciąż swój indywidualny, rozpoznawalny styl - nasyca strony całą gamą ciepłych pasteli i żywszych odcieni. Moja ukochana grafika przedstawia metaforyczne polowanie na bizony z ciocią Marysią w opowiadaniu Eweliny Wojdyło, które jest też moim najulubieńszym tekstem, choć każdy lubię na swój sposób. Ważne jest, że te kolory współgrają z nostalgicznym ciepłem opowieści, a wyrazista kreska i metaforyka grafik wspaniale dopełnia teksty.

O siedmiu krasnoludkach.... to naprawdę piękny, ciepły, nostalgiczny zbiór opowiadań, który aż prosi się o wspólne czytanie i przeżywanie. Historie są bardzo proste, ale to w prostocie tkwi ich siła. Tadam znów postawiło na mądrą treść dającą możliwość zarówno potraktowania jak lektura na wieczór, jak i jako punkt wyjścia do rozmów z dzieckiem o marzeniach, emocjach i wspomnieniach. Ta mała, przepięknie wydana i zilustrowana książka to emocjonalna bomba pełna inspiracji i bardzo osobistych opowieści, w których tak łatwo jest odnaleźć także siebie. Idealna do wspólnego czytania. Bardzo, bardzo polecam.

Autor: Ewelina Wojdyło, Janusz Leon Wiśniewski
Tytuł: O siedmiu krasnoludkach, które nigdy nie spotkały Królewny Śnieżki i inne prawdziwe opowieści
Ilustracje: Ania Jamróz
Wydawca: Wydawnictwo Tadam