[#cotamwkomiksie] Bruno Gazzotti, Fabien Vehlmann, Sami. Czerwone kurhany [Egmont]

 

Wcześniejsze tomy serii komiksowej Sami Bruna Gazzotti i Fabiena Vehlmanna zaintrygował i mnie, i Wojtka. Sprawdziły się jako komiksy skierowane do młodszej młodzieży i pozostawiły nas w oczekiwaniu na kontynuację. Mam nadzieję, że Egmont nie porzuci tej serii i będzie nam dane poznać całą historię dzieciaków ze świata, w którym niemal wszyscy zniknęli. Tymczasem chwytamy za zeszyt 4 pt. Czerwone kurhany.

To już czwarty tom serii fantasy o dzieciach, które pewnego poranka obudziły się w świecie, w którym większość ludzi zniknęła. Po pobycie w parku rozrywki, Dodji, Leïla, Yvan, Camille, Terry oraz kilkoro dzieci z Klanu Rekina wracają do Fortville, by sprawdzić, czy Terry rzeczywiście pamięta, co stało się feralnej nocy. Na miejscu okazuje się, że władzę nad miastem przejęły zwierzęta ocalałe ze spalonego cyrku i stanowią wielkie zagrożenie dla naszych bohaterów. 

Pierwszy tom serii został nagrodzony na Międzynarodowym Festiwalu Komiksu w Angoulême w kategorii najlepszy komiks dla młodzieży w wieku 9–12 lat. W 2017 r. na podstawie serii powstał film fabularny pod tym samym tytułem.

Autorem scenariusza serii jest francuski scenarzysta komiksowy Fabien Vehlmann („Green Manor”). Za rysunki odpowiada uznany belgijski rysownik Bruno Gazzotti („Le petit Spirou”, „Soda”).

Autorzy bardzo ciekawie rozwijają swoją postapokaliptyczną serię dla młodzieży, pokazując kolejny etap ich wspólnej drogi. Młodzi powoli tracą nadzieję, że dowiedzą się, co stało się z dorosłymi i nawiążą z nimi kontakt. Powiększona grupa dzieciaków musi radzić sobie z codziennością i zbudować wzajemne zaufanie. Tym bardziej że każde niesie w sobie swoją własną opowieść. Nowo narodzone relacje jeszcze nie okrzepły, a powiększenie społeczności nie sprzyja stabilizacji.

Warstwa fabularna skupia się przede wszystkim na dynamice grupy, w sposób czytelny i z zachowaniem psychologicznej wiarygodności pokazując rodzące się konflikty. Jednocześnie punktem scalającym ponownie okazuje się zagrożenie, które pozwala młodym przekroczyć kolejne emocjonalne granice. Rys osobowościowy może i w tym tomie jest skromny, jednak czuć w tym wyraźny zamysł, by postaci rozwijać i dookreślać, portretując w sytuacjach codziennych i ekstremalnych.

Z jednej strony - jak pisałam wcześniej - pomysł na świat po zniknięciu większości populacji może się wam wydać nieoryginalny, z drugiej motyw prowadzony jest sprawnie i z rozmysłem, a choć to dopiero drugi zeszyt, widać, że historia obiecująco się rozwija i intryguje. 

Tekstu w komiksie jest niewiele, dialogi są proste, ale dobrze dopasowane do fabuły. Wypełniają tę przestrzeń, której nie można oddać samym obrazem, a jednocześnie nie stanowią bariery dla odbiorców, którzy wprawiają się w czytaniu. Scenariusz Vehlmanna muszę uznać za rzeczywiście udany i dopracowany pod kątem potencjalnego odbiorcy. Sama jestem ciekawa, z czym jeszcze mierzyć się będą bohaterowie i czy twórcy pokuszą się o jakieś wyjaśnienia w odniesieniu do zniknięcia wszystkich wokół.

Czerwone kurhany to udana kontynuacja i rozwinięcie wątków zarysowanych w Zniknięciu i dobrze rozwijany koncept na serię komiksową dla młodszych nastolatków. Seria postapo podejmuje nie tylko wątki dotyczące "życia po zagładzie", ale też tematy bliskie nastoletnim odbiorcom, jak relacje w grupie rówieśniczej, konflikty, poczucie bezkarności i wyrwania się spod władzy rodzicielskiej czy reakcje w obliczu zagrożenia. Jednocześnie pokazuje, że ciężar odpowiedzialności może być czasem trudny do udźwignięcia i nie każdy jest stworzony do ciągłego przebywania w grupie. Jednak nie znaczy to, że na taką osobę nie można liczyć. Bardzo podoba mi się ta seria i chcę czytać kolejne zeszyty.

Scenariusz: Fabien Vehlmann
Rysunki: Bruno Gazzotti
Tytuł: Czerwone kurhany
Seria: Sami
Tłumacz: Agata Cieślak
Wydawca: Egmont

Egzemplarz recenzencki.