Frances Hodgson Burnett, Mała księżniczka
Są takie książki, które się nie starzeją. Niezależnie od tego, jak wiele lat mija od ich premiery, wciąż dostarczają rozrywki i wrażeń kolejnym pokoleniom czytelników. Klasyki literatury dziecięcej żyją w pamięci rodziców, by zachwycić potem ich dzieci. Dla mnie ponowna lektura ukochanych powieści z dzieciństwa jest jak kopalnia wspomnień. Nie mogę od czasu do czasu odmówić sobie tej przyjemności. A powieści Burnett - Tajemniczy ogród i Mała księżniczka - budzą najcieplejsze uczucia.
Dlatego w chwili, gdy zobaczyłam wznowienie Małej księżniczki z ilustracjami Antoniego Uniechowskiego zaczęłam gorączkowe poszukiwania swojego egzemplarza. Jakaż była moja rozpacz, gdy zorientowałam się, że prawdopodobnie zaginął w czasie przeprowadzki. Przecież w mojej biblioteczce nie może brakować TAKIEJ książki. Na szczęście Dwie Siostry dbają o miłośników klasycznych wydań, a seria "Mistrzowie ilustracji" to dla nas istny raj. I tak oto na właściwe miejsce w moich zbiorach wróciła pięknie ilustrowana Mała księżniczka.
Tym, którzy powieści nie znają lub nie pamiętają, przypomnę, że bohaterką jest siedmioletnia Sara Crewe, dziewczynka nad wiek dojrzała, wychowywana przez bardzo bogatego ojca. Rozpoczyna właśnie naukę na pensji panny Minchin, której z miejsca staje się ulubienicą. Sara ma wiele zalet - jest skromna, pilna i życzliwa, jednak dla panny Minchin największe znaczenie ma hojność ojca. Sara opływa w dostatki i korzysta z wielu przywilejów. Aż do dnia, gdy prawnik przynosi informację o śmierci ojca i jego bankructwie. Całe życie Sary diametralnie się zmienia, a panna Minchin pokazuje prawdziwe oblicze.
Ta ponadczasowa powieść zabiera czytelnika do dawnego Londynu, na pensję, gdzie uczą się i dorastają panienki z dobrych domów. Ale choć akcja dzieje się w czasach i rzeczywistości tak odległej od rzeczywistości naszych dzieci, jest w swym przekazie bardzo uniwersalna. Czaruje opowieścią o dawnym, niedostępnym już dla nas świecie, a zarazem pokazuje nie tylko jego dobre, ale i smutniejsze oblicze. Zetknięcie Sary z niewidocznym dla niej wcześniej światem pełnym społecznych nierówności, jest też wprowadzeniem młodego czytelnika w opowieść o dostrzeganiu tego, czego zazwyczaj nie zauważamy.
Przede wszystkim jednak Mała księżniczka pozostaje czytelną i poruszającą opowieścią o przyjaźni, życzliwości i potędze wyobraźni. Wyobraźnia chroni przed popadaniem w rozpacz, a szczera i odwzajemniona przyjaźń daje siłę, by mierzyć się z każdą przeciwnością losu. I jakkolwiek my, dorośli, na szczęśliwe zakończenie popatrzymy z przymrużonym okiem, tę klasyczną powieść czyta się z radością w sercu i nadzieją, że każdy los może się odmienić. A taka nadzieja jest bardzo dobrym doświadczeniem w życiu młodego czytelnika (czy też czytelniczki, bo - nie oszukujmy się - po książkę sięgną częściej dziewczynki niż chłopcy). Najważniejszym jednak jej przesłaniem jest nauka, że prawdziwego bogactwa nie liczy się w posiadanym majątku, a dobroci serca. Nic tak nie ubogaca jak empatia i życzliwość.
To właśnie postać Sary przykuwa kolejne pokolenia czytelniczek do kart powieści. Dziewczynki nie sposób nie polubić i kibicować jej poczynaniom. Bo Sara to dziewczynka niezwykła - dobra, mądra i pilna, a tym, co wyróżnia ją na tle innych dziewcząt jest wspaniała wyobraźnia i zdolność kreowania światów oraz snucia opowieści. Te opowieści są jej radością, ale niosą też pociechę innym. To wymarzona przyjaciółka, a śledzenie jej losów jest wspaniałym przeżyciem.
Oczywiście na uwagę zasługuje także to, jak pięknie książka jest wydana. Wygodny format, twarda oprawa, a do tego klasyczne, cudowne ilustracje wykonane przez Antoniego Uniechowskiego. Jego wyjątkowa kreska zapadła w pamięć wielu pokoleniom czytelników i bardzo cieszy mnie fakt, że cieszą oko kolejnych. Ta książka doskonale sprawdzi się jako wyjątkowy prezent i pamiątka na lata. Ta wzruszająca historia stanie się zarazem ozdobą biblioteczki. A pewnie niejedna mama chętnie raz jeszcze da się porwać historii o małej Sarze.
Komentarze
Prześlij komentarz